‘Dit huis vol mensen, weet Jij wie het zijn? Ik mag het hopen. Heb Jij ons geteld, ken Jij ons bij naam? Dan ben je de enige…’
Dit lied klinkt zachtjes vandaag, in mijn studeerkamer. Trijntje Oosterhuis zingt het lied dat haar vader, Huub Oosterhuis, maakte, samen met Antoine Oomen. Ik begin weer met werken na mijn vakantie. Daarvoor was ik er vijf weken uit, omdat het even ‘op’ was. Nu pak ik de draad weer op. Ik las een artikel over ‘de kans van een vloeibare kerk’ en het maakte me hoopvol (‘Kerk en event, de kans van een vloeibare kerk, Marten van der Meulen, uit: tijdschrift Kerk en Theologie april 2020). Checkte enkele tientallen mailtjes, zoals over een zomergroet en over de afgelopen zondagen, en over lief en leed van gemeenteleden. En ik dacht aan de gemeente, aan al die verschillende mensen.
Zachtjes zingt Trijntje op de achtergrond. ‘Dit huis vol mensen, weet Jij wie het zijn?’ In de zomer waaiert de gemeente uit. En nu, in coronatijd, is dat sowieso het geval, we zijn wat meer op afstand geraakt van elkaar, maar toch, ondanks alles, verbonden. Als een huis vol mensen. We zijn veel minder fysiek bij elkaar, maar sturen zomergroeten en mails, en zo nu en dan schuilen we onder dat ene dak. We putten hoop en vertrouwen uit ons geloof in de God die mensen niet loslaat, maar meetrekt door de tijd.
‘Weet Jij wie het zijn? Ik mag het hopen.’ Ze zingt het, Trijntje Oosterhuis, en ze herhaalt het. ‘Ik mag het hopen.’ Niet wanhopig, zoals je het zou kunnen horen, maar hoopvol. Ik mág het hopen, ik kán het hopen! Ik vertrouw erop, dat de Ene ons bij Name kent. Dat we geteld zijn, gezien worden. Dat we in vertrouwen kunnen blijven gaan, kome wat komt.
Luister je ook naar Trijntje Oosterhuis? Dit lied vind je op de CD: Mensen veel geluk, en staat ook op Spotify. Het is ook te vinden in het Liedboek 2013, 278. Deel je ook een hoopvol bericht? #hoopvol